از فرمایشات حضرت خودم!

يكى از مسايلى كه اين روزها تقريباً شايع شده است، انتشار سخنان پندآميز و حكيمانه است كه دو نمود گوناگون دارد. در اين مجال كوتاه بر آنم تا نيم نگاهى به اين موضوع بياندازم، چرا كه ما به عنوان حقوق خواندگان - اعتقاد دارم "حقوقدان" واژه اى بسيار بزرگ است و نمى توان به راحتى به هركس اتلاق كرد - نيز مبتلا به اين درد شده ايم و در صفحات مجازى خود دست به اين اقدامات مى زنيم. پيش از ورود به بحث اين مقدمه را هم خالى از لطف نمى دانم كه شايد ريشه اين اعمال، در عدم مطالعه كافى ميان ايرانيان است و دوستان سعى دارند از اين طريق تا حدى، آثار زيان بار اين معضل را كاهش دهند، اما از سوى ديگر، بسيارى از موارد قلب و جعل حقيقت است كه زيانش به مراتب بالاتر از عدم مطالعه است؛ به ديگر بيان، ندانستن بهتر از اشتباه دانستن است. و اما نمودها:

ایران برای تمام ایرانیان است و بس

در اين روزها شاهد توهين و تحقيرهاى فراوان از سوى هم ميهنان نسبت به خارج نشينان بودم و هستم. خارج نشينان سه دسته هستند: عده اى كه از وابستگان نظام هستند و براى مقاصد خاصى در خارج از ايران هستند؛ عده اى كه با نظام ايران مشكل دارند و چاره اى جز خروج براى مقابله با ديكتاتورى حاكم نداشتند؛ و در نهايت عده اى كه صرفاً براى اين از كشور خارج شدند كه بتوانند براى خودشان باشند و به هيچ كس و هيچ چيز كارى ندارند. گروه سوم كلاً از دايره صحبت ما خارج هستند.

رای به زور و مشروعیت به چمبه

روزهايى كه اكنون در حال سپرى شدن است، روزهايى است كه ايرانيان داخل و خارج از كشور را به تب و تاب انداخته است. مباحثات ميان اقشار مختلف جامعه بالا گرفته است و هر كس از هر مرتبه اجتماعى نظر خود را بيان مى كند. عده اى بر آنند كه بايد در انتخابات شركت كرد و عده اى بر طبل تحريم مى كوبند. نمى توان به ضرس قاطع گفت كدام گروه استدلالى درست تر را ارائه مى دهند. آنچه در ادامه خواهد آمد، سعى نگارنده بر آن است تا نگاهى فراجناحى و واقع بينانه داشته باشد. روز ٢٩ ارديبهشت ماه، مقرر گرديده است تا مردم ايران بارى ديگر به «ملت هميشه در صحنه» تبديل شوند و در ظاهر سرنوشت ٤ سال آينده كشور و مآلاً خود را رقم زنند. اين موضوع نمودهاى شاخصى دارد كه از وضع معيشت مردم تا مسايل كلان مملكتى و وجهه بين المللى كشور را در پى خواهد داشت.