غم نامه

نخست تسليت به ايرانم، تسليت به سر سبز ميهن، آذربايجانم، تسليت به غيور مردان و شيرزنان آذرى و كرد. حادثه تلخ امروز قلب هر انسانى را به درد مى آورد. 
و اما بعد، تا اين لحظه آمارها حاكى از كشته شدن حدود ٤٠ نفر از هم ميهنانمان بر اثر سيل مى باشد. در كمال تعجب، در هيچ يك از شبكه هاى تلويزيونى اما نه خبرى هست و نه بنر سياهى، نه تسليتى و نه حتى ارائه گزارشى. 

نقدى بر ماده ١٨٥ لايحه جامع ادارى و استخدامى قوه قضاييه

روز گذشته، خبرى بر تارنماى ميزان آمد كه دلالت بر ارسال لايحه اى از سوى قوه قضاييه به دولت را داشت كه مزاياى بسيارى را در خبر براى آن برشمرده بودند از جمله اينكه:

«فراهم سازی نظام ارتقاء شغلی کارکنان متناسب با شرایط، تخصص و تجربه آنان به صورت پلکانی تا سنوات پایانی خدمت؛»

اما با مد نظر قرار دادن تمام ماده ١٨٥ لايحه ارسالى، "سنوات پايان خدمت" گويا مترادف با آخرين نفس است.  با اين مقدمه نظرات نگارنده این سطور در خصوص ماده مارالذكر ذيلاً تقديم مى گردد:

وکیل کُشی

در گذشته اگر شخصى وكيل دادگسترى بود، از احترام زيادى ميان مردم برخوردار و ديسيپلين و شخصيت او به گونه اى بود كه احدى حتى به مخيله اش هم نمى رسيد كه بخواهد به او بى احترامى كند، چه رسد به اينكه نسبت ناروا به او دهد. روزگار چرخ خورد و مانند هر داشته ديگرى كه چوب حراج خورد، آبروى وكلا هم توسط قوه قضاييه و صدا و سيماى معلوم الحال هدف قرار گرفت. قوه قضاييه در زمان رياست جمهورى حجت الاسلام خاتمى (مقهور حكومت و قهرمان امروز اصلاح طلبان) توانست طفل نامشروع مشاوران حقوقى را بنيان گذارد. سپس قضات و دادياران و بازپرسان قوه كه تشت رسواييشان از بام افتاده بود و صلاحيت قضاييشان رد شده بود، همگى لقب وكيل گرفتند و به اعمال خود ادامه دادند. آنها خوردند و بردند و زد و بند كردند، آقاى اژه اى نيز هر هفته از فساد وكلا خبر داد. كانون ها اما سكوت كردند و اگر گله اى هم كردند در حد يك درد دل بود!