با وقوع فاجعه 57 مسایلی در حوزه حقوق شهروندی و حقوق بشر
خودنمایی کردند که تا بدان روز محلی از اعراب نداشتند. کشوری که در «دروازه های
تمدن» قرار گرفته بود، حال تبدیل به ویران سرایی گشته بود که عده ای روضه خوان
زمام امورش را در دست گرفته بودند. دردآورتر اینکه مردم در آن زمان با انتخاب شخصی
مانند خمینی خواستار حاکمیت مسجد بر کشور شدند، که البته این سزای افرادیست که
نخواهند از تاریخ درس بگیرند و کافی بود به گورستانی که کلیسا در اروپا برپا کرده
بود، بنگرند. به هر تقدیر، چنان شد و در حالیکه دنیا در حال گذار و کشف راه
ارتباطی با کرات و سیارات دیگر و شکافتن اتم بود، 50 سال خدمات خاندان پهلوی که از
ویرانه ای که قجرها ساخته بودند تبدیل به کشوری شده بود که مردم آن خود را با مردم
بهترین کشورها مقایسه می کردند، ایران بازگشتی دوباره داشت به دوران قجرها بلکه
پیشتر از آن به صدر اسلام. باری خمینی با شعار اسلام ناب محمدی آمد و سیره و سنت
آن حضرت را با کشتار نخبگان و متخصصان به دست خلخالی و نهایتاً کشتارهای دسته جمعی
و تحمیل جنگی هشت ساله به کشور به درستی ادامه داد. پس از او نیز، خامنه ای با در
دست گرفتن قدرت، از هیچ تلاشی فروگذار نکرد و شاهدیم که چگونه زنان ایرانی را
مانند اسرای جنگ قادسیه، به تأسی از متجاوز به اجدادش –که به آن می بالد، اما فرزند حاصل از تجاوز یک بیگانه
وحشی بر مادران ما، که خود را "سید" می دانند جای چندان بالندگی ندارد – و سرزمین مادریمان، برای کامجویی
همان عراقیانی که به شهادت تاریخ، علی و حسین مورد ستایش ایشان را کشتند و روزی
هشت سال جوانان و دلاوران ایرانی را به کام مرگ فرستادند، در شهر مقدس «ماشهادا»
(بر وزن پاتایا) وادار به بردگی جنسی می کنند. از سوی دیگر، اما، همواره تاکید بر
پوشش اسلامی دارند وکیست که فراموش کند که در زمانی نه چندان دور که «میر دلها»
نخست وزیر بود، اگر مردی آستین کوتاه می پوشید، دستانش را رنگ می زدند و در سر
زنانی که حجابشان مطلوب ایشان نبود، پونز فرو می کردند!
